روش دوخت به پشت (Tie Back) چیست؟
روش دوخت به پشت (Tie Back)
این روش، مشابهت زیادی به روش مهارسازی دارد. در این روش نیز حفاری را به صورت مرحله به مرحله و از بالا به پایین گود اجرا میکنیم. در هر مرحله به کمک دستگاههای حفاری ویژه، چاهکهای افقی یا مایل در بدنهی دیوارهی گود حفر میشود. سپس، درون این چاهکها کابلهای پیشتنیده قرار داده شده و با تزریق بتن در انتهای چاهک، این کابلها کاملاً در خاک مهار میشوند. برای بهبود رفتار مکانیکی خاک در تزریق ابتدا نسبت آب به سیمان در حدود 1/5 در نظر گرفته میشود که این نسبت آب به سیمان رقیق بوده و به خوبی درون منفذهای خاک را پر میکند. برای پر کردن حفره به تدریج نسبت آب به سیمان کاهش یافته و در نهایت به 0/5 میرسد. سپس کابلهای مزبور را به کمک جکهای ویژهای تحت کشش قرار داده و انتهای بیرون آمدهی کـابل بر روی سطح جدارهی گود مهار میشود. آنگاه به درون چـاهکهای مزبور بتن تزریق میشود. پس از سخت شدن بتن و کسب مقاومت کافی آن، کابلها از جک آزاد میشوند. این کار موجب آن میشود که نیروی پیشتنیدگی موجود در کابل خاک را فشرده سازد، و در نتیجه خاک فشرده تر و متراکمتر شده و رانش ناشی از آن کاهش یابد، و در عین حال که نیروی رانش خاک در جداره گود به خاکهای داخل بدنهی دیواره منتقل شده و خاک بدنهی انتهایی، به عنوان سازهی نگهبان عمل کرده و رانش خاک بدنهی مجاور جداره را تحمل میکند. عمق گودبرداری در هر مرحله، بستگی به نوع خاک و فاصله ی بین چاهکها دارد و معمولاً در حدود 2 تا 3 متر است.