روش دوخت به پشت (Tie Back) چیست؟

روش دوخت به پشت (Tie Back)

 
این روش، مشابهت زیادی به روش مهارسازی دارد. در این روش نیز حفاری را به صورت مرحله به مرحله و از بالا به پایین گود اجرا می­کنیم. در هر مرحله به کمک دستگاه‌­های حفاری ویژه، چاهک­های افقی یا مایل در بدنه­ی دیواره­ی گود حفر می­‌شود. سپس، درون این چاهک­‌ها کابل‌­های پیش­تنیده قرار داده شده و با تزریق بتن در انتهای چاهک، این کابل­‌ها کاملاً در خاک مهار می­­شوند. برای بهبود رفتار مکانیکی خاک در تزریق ابتدا نسبت آب به سیمان در حدود 1/5 در نظر گرفته می­شود که این نسبت آب به سیمان رقیق بوده و به خوبی درون منفذهای خاک را پر می­‌کند. برای پر کردن حفره به تدریج نسبت آب به سیمان کاهش یافته و در نهایت به 0/5 می­رسد. سپس کابل­‌های مزبور را به کمک جک‌­های ویژه­ای تحت کشش قرار داده و انتهای بیرون آمده­ی کـابل بر روی سطح جداره­ی گود مهار می‌­شود. آنگاه به درون چـاهک­‌های مزبور بتن تزریق می‌­شود. پس از سخت شدن بتن و کسب مقاومت کافی آن، کابل­‌ها از جک آزاد می‌­شوند. این کار موجب آن می‌­شود که نیروی پیش­تنیدگی موجود در کابل خاک را فشرده سازد، و در نتیجه خاک فشرده­ تر و متراکم‌­تر شده و رانش ناشی از آن کاهش یابد، و در عین حال که نیروی رانش خاک در جداره گود به خاک­های داخل بدنه­ی دیواره منتقل شده و خاک بدنه­ی انتهایی، به عنوان سازه­‌ی نگهبان عمل کرده و رانش خاک بدنه­ی مجاور جداره را تحمل می­کند. عمق گودبرداری در هر مرحله، بستگی به نوع خاک و فاصله­ ی بین چاهک­‌ها دارد و معمولاً در حدود 2 تا 3 متر است.